Help me to love with open arms like You do
A love that erases all the lines and sees the truth
Oh, that when they look in my eyes they would see You
Even in just a smile they would feel the Father’s love
(For the One – Brian Johnson & Jenn Johnson)

Het is een refrein uit een liedje dat ik graag zing. Een refrein dat wat mij betreft de spijker op z’n spreekwoordelijke kop slaat als het gaat om de uiting van mijn geloof naar de mensen om mij heen. Dat klinkt waarschijnlijk heel geestelijk en prachtig, maar misschien is het gewoon meer de ‘makkelijke weg’. Een hele tijd lang heb ik geloofd dat ik, zoals een goed christen betaamt, elke gelegenheid én elke niet-gelegenheid aan zou moeten grijpen om mensen het evangelie te verkondigen. Ten slotte wil je toch dat iedereen gered wordt?

Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk wil ik dat mensen horen van hoe Gods liefde altijd wint en nieuwe hoop brengt. Maar mijn maag keerde zich zesentachtig keer om, alleen al bij de gedachte dat ik in de stad mensen moest vragen of ze de Heer al kenden. Nee, ‘Evangeliseren’ op deze manier was niks voor mij. ‘Maar wil je dan dat deze mensen naar de hel gaan?’ vroeg iemand mij eens. Een vraag die al mijn nekharen overeind deed staan. Een vraag die meer schuld opwierp en hel en verdoemenis predikte in plaats van de liefde van God. Waardoor ik in al mijn eigenwijsheid besloot dat dit voor mij nooit de reden mocht zijn om het evangelie bekend te maken. De Liefde wint immers van het kwaad. Dan is het zaak de Liefde te prijzen zodat men uit liefde voor Liefde kan kiezen, en niet vanuit angst. Toen ik dit bovenstaande liedje hoorde, wist ik dat dát was wat bij mij paste. Ik wil dat mensen Gods liefde zien in mijn glimlach. Dat ze zijn humor en sprankjes goedheid lezen in mijn schrijven. Dat ze zijn schwung horen in mijn zingen. En dat ze zijn ‘er-is-altijd-hoop’ zien in mijn ogen. Misschien is het een ‘makkelijke weg’. Zou kunnen. Maar misschien is de weg naar God ook niet zo moeilijk als men soms denkt.

Door: Renee Klijnsma

3-2-23